Veel hedendaagse romans hebben een bespiegelend karakter. Dat kan fascinerend uitpakken, maar ik denk dat mijn lezers, net als ikzelf, liefst willen worden meegenomen in een relaas van gebeurtenissen, en, oké, van wat de personages daarvan denken - maar dan wel beknopt. Mijn lezers hebben terecht een gloeiende hekel aan stream of consciousness en ze zijn niet geïnteresseerd in beschouwingen van de schrijver over wat hij vertelt: als verhalen geloofwaardig zijn, kunnen ze ze prima zelf interpreteren.
In de kunst gaat het al sinds Homerus om het aanraken van de werkelijkheid. Ik denk dat mijn lezers ook, juist, in een roman met een satirische inslag de smaak van de werkelijkheid willen proeven. Maar ze willen niet worden opgehouden doordat de verteller zich te buiten gaat aan beschrijvingen die uitgebreider zijn dan nodig is om de gebeurtenissen tot leven te brengen.
Verder? Een roman moet goed geconstrueerd zijn, de gebeurtenissen moeten elegant onder woorden zijn gebracht, en als het even kan met wat humor.
Ik hoop dat me dat gelukt is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten